بسم الله الرحمن الرحیم

1. اننی انا الله لا اله الا انا فاعبدنی و اقم الصلوه لذکری

سوره مبارکه طه آیه 14

ترجمه:

همانا من خداوندم که جز من خدایی نیست، پس مرا بپرست و نماز را به یاد من بر پا دار.

این سخنان، اولین جملاتی است که در ابتدای رسالت حضرت موسی ع با او در میان گذاشته شده و آیه فوق فرازی از داستان موسی ع و چگونگی برگزیدن و به رسالت مبعوث شدن آن حضرت، و نیز سفارش موکد خدای تعالی در گفت و گو با او را در وادی مقدس طور بیان می کند.

جمله لا اله الا انا فاعبدنی کلمه توحید است، که از نظر عبارت و لفظ در مرتبه بعد از جمله اننی انا الله قرار گرفته و در حقیقت زمینه توحید در عبادت را بیان می کند؛ چون وقتی معتقد شدیم که آغاز هر چیزی از خدای تعالی است، و هر وجودی قائم به وجود او، و پایانش نیز منتهی به اوست، پس دیگر شایسته نیست که انسان جز برای او خضوع و عبادتی بکند. پس معبود حقیقی تنها اوست و اله دیگری غیر از او نیست. لذا در جمله فوق، امر به عبادت را فرع بر اعتراف به یگانگی خدا نموده، فرمود: فاعبدنی

همچنین در جمله و اقم الصلوه لذکری از میان انواع  و انحاء عبادت، تنها نماز را ذکر کرد، با اینکه قبلا در جمله فاعبدنی عبادت را به طور عام ذکر کرده بود.

و این از باب ذکر خاص بعد از عام است که در- اینگونه موارد تاکیدی نسبت به خاص وجود دارد-بنابراین در آیه شریفه، امر اقم الصلوه لذکری را بعد از امر فاعبدنی ذکر فرمود تا اهمیت نماز را برساند و بفهماند که نماز از هر عملی که خضوع عبودیت را ممثل و جلوه گر می کند، و ذکر خدای را به قالب در می آورد، بهتر است.

کلمه لذکری بیان می کند که شما با اقامه نمازتان، یادآوری و عبادت مرا تحقق بخشید، چرا که نماز از هر عمل و طریقه دیگری بهتر می تواند انسان را به یاد خدا بیندازد و در برقراری این ارتباط موثرتر و کارساز تر باشد.