از روايات اهل بيت عصمت عليهم السلام چنين مستفاد مي گردد كه اب گرم با همه مزايايي كه در موارد مختلف دارد در وضو كراهت داشته و وضو با اب سرد افضل از ابگرم است.
زيرا ميكربهايي كه بر اعضاء وضو قرار دارند و محتمل است نفوذ جلدي پيدا كرده و وارد بدن شوند، فرمانهاي ازتي اب سرد انها را نابود ميسازد و هر چه اب سرد تر باشد اكسيژن بيشتر و فعاليت ميكرب كشي فرمانها زيادتر است.
سنت است كه اب وضو خشكانده نشود، تا بحال خود خشك گردد( گرچه در خشكانيدن بوسيله پارجه و حوله نظيف مجازيم) اما ابقاء رطوبت وضو بر خشكاندن رجحان داشته و مستحب مي باشد.
فلسفه اين امر نيز انست كه مادام كه اعضاء خشك نشده اند فرمانها به فعاليت خود ادامه مي دهند.
يك منظور ديگر شارع مقدس اسلام از استحباب مضمضه و استنشاق در غسل و وضو اين بوده كه اب وضو پاكيزه و قالب شرب باشد.
با توجه باين دستورات، اب گنديده و پليد، نه تنها براي مضمضه و استنشاق و يا غسل و وضو منتج به زيان است، بلكه بجاي آب استنجا هم نمي توان از ان استفده نمود. زيرا نفوذ ميكرب بداخل بدن از مسامات جلدي نيز ميسر است.
اكثر پزشكان غرب،‌با اظهار شگفتي از اين دستورات ارزنده بهداشتي اسلام (انهم در چهارده قرن پيش، كه نه ميكرب شناخته شده و نه ميكروسكوپ وجود داشته) همگي معترفند كه موسس ديانت اسلام كاشف اين كشف بوده است.
زيرا از وجود ميكرب و راه ورود ان به بدن بخوبي آگاه بوده و طريق مبارزه با انها را نيك تشخيص داده و در نتيجه دستورات بهداشتي را نيز توام با دستورات ديني (در خور ظرفيت و ادراك مردم ان عصر) تبليغ فرموده است.

دوم: نيت
(آنچه كه تذكر ان در اينجا لازم مي ايد ان كه از اول شروع وضو همينقدر كه قربه الي الله شاعر بعمل خويش باشيم كافي بوده اوردن كلام بر زبان لازم نيست.)

سوم: شستن صورت… از بالاي پيشاني تا چانه.
زيرا اكثر حواس ظاهره و بيشتر اسباب مطالب دنيوي در صورت ادمي قرار دارد.

چهارم: شستن دستها – از مرفق(ارنج) تا سر انگشتان( مردان از پشت بالاي مرفق، زنان از روي مرفق) از آنجا كه قسمت اعظم كارهاي پست و امور دنيوي و خواهشهاي نفساني و شهوات طبيعي، همه بوسيله دستها انجام مي گيرد.

پنجم: مسح سر- با تري دست راست، بحدسه انگشت و سطح و درازي ان( تقريبا يك چهارم جلوي سر)
سر، منبع افكار و تدابير و محل تمركز قواي دماغيه بوده و قوه فكر و عقل (كه منشا برانگيختن حواس بر امور دنيايي، و مانع از توجه و اقبال بامور اخرتي است.) در سر ادمي قرار دارد، و مرادات نفساني از ان حاصل مي گردد.
با مسح سر و رسيدن رطوبت بر روي بشره جلو سر، دوران دم، در اين عضو فورا شديدتر شده و سلولهاي دماغي، براي تفكر اماده تر و در حقيقت با تامين اكسيژن هوا، با اين استنشاق جلدي، فعاليت سلولهاي دماغي نيز سريعتر مي گردد.

ششم: مسح روي پاها- باب وضو (ابتدا بر راست) از سر انگشت تا جاييكه پنجه و پا بهم مي پيوندد. زيرا پاهاي آدمي، الت و افزار وصول بمحل مقصود و حصول كارهاي دنيوي است.

دانشمندان و پزشكان متحد القولند، همه بدن بويژه پاها، شديدا بجذب اكسيژن و هواخوري و استنشاق جلدي نيازمندند، لذا شارع اسلام، تامين چنين احتياج را نيز در ضمن مقررات اداب وضو از نظر دور نداشته و با اموختن فلسفه مسح پاها، از اين طريق نيز سلامتي جامعه اسلامي را تامين و تضمين فرموده است.