بسم الله الرحمن الرحیم

نماز شکسته رو مسافر می خونه.
شاید در مورد سطر های بعدی که می خونید شما نظر دیگه ای داشته باشین اما من هر وقت نمازم شکسته هست عشق می کنم.
آره نماز شکسته رو دوست دارم!
نه اینکه چون دو رکعت کمتره.
نماز شکسته رو دوست دارم چون مسافر نمازش رو شکسته می خونه.

مسافر بودن رو دوست دارم نه از این حیث که دارم می رم زیارت یا سیاحت.
مسافر بودن رو دوست دارم چون بیش از هر زمان دیگه ای حس اینجایی نبودن و این دنیایی نبودن بهم دست می ده.

نماز شکسته رو دوست دارم چون نماز شکسته رو مسافر می خونه و همه ما مسافر چند روزه این دیاریم که گهگاهی فراموش میکنیم.
حس مسافر بودن رو دوست دارم نه به خاطر اینکه از زندگیم ناراضی ام.
نه!
بهترین زندگی رو خونه بابام داشتم و الان هم بهترین زندگی رو خونه همسرم دارم. (از هر حیثی که حساب کنید.)
الحمد لله
بهترین پدر و مادر دنیا، بهترین همسر دنیا، بهترین خواهر و برادرای دنیا رو دارم. (از هر حیثی که حساب کنید.)
و له الشکر

حس مسافر بودن رو دوست دارم چون:

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

حس مسافر  بودن رو دوست دارم نه به خاطر اینکه که پاک گناهم و هیچ گناهی ندارم!
رو سیاه تر از همه عالم، منم.
حس مسافر بودن رو دوست دارم چون خیلی امید به رحمتش دارم.
چون خدایی دارم که از هر بهانه ای استفاده می کنه برای غفران
چون پیامبری دارم که خیلی نگران عذاب شدنمه.
چون امامی دارم که وعده داده تنم به آتش دوزخ نمی سوزه.
چون مصباح الهدی دارم
چون سفینه النجاه رو دارم.
چون که زهرا س رو دارم.

چون بهترین خدای عالم رو دارم

مشهد، دعا گوی همه دوستان بودم. خدا قسمت همه بکنه ایشاالله
التماس دعا
یا علی